Het verhaal van de Ventoux
Zaterdag 24 juni 2006
De splitsing van de zeven Ventouristen en de anderen gebeurde op km 23 in in La Tuilière en we zagen mekaar terug in Revest-du-Brion op km 98.
De rit mét de Mont Ventoux op 'Ride with GPS':
128 km (2630 hm)Zoals hierboven in het kort beschreven zou het het normaal gezien verlopen zijn, maar het verliep helemaal anders...
Toen de zeven op km 23 afsloegen richting Ventoux was het reeds
behoorlijk warm en waren de drinkbussen van sommigen reeds (zo goed als)
leeg. Gelukkig konden ze hun drinkbus nog eens bijvullen met water uit onze
volgwagen, want het zou in de namiddag tot 36 graden heet worden,
zo'n dag waarop de vogels uit de lucht vallen van de warmte...
Na de splitsing verliepen de 13 km tot Malaucène normaal, maar toen
bij het verlaten van dit stadje de weg begon te klimmen waren Guy en
Edy C al gauw gelost, wat eineglijk ook wel te verwachten was.
Het was ondertussen al ruim boven de 30 graden en na enkele kilometers
klimmen zag Guy het niet meer zitten (de pintjes van de avond ervoor
op la Nuit du Petit-St-Jean zullen er ook geen goed aan gedaan hebben).
Guy besloot om terug te keren en langs de zuidelijke kant rond de
Ventoux te rijden. Als kenner van de streek kon dat geen probleem zijn
maakte hij zichzelf sterk. Hij legde dit ook uit aan Edy C die, uit
vrees om alleen achhter te blijven, dan maar met hem mee reed. Ons duo
maakte dus rechtsomkeer naar Malaucène. Geen van beiden had een gsm
bij, en dus niemand anders was op de hoogte van hun maneuver.
Norbert, die het groepje Ventouristen zou samen houden,
wachtte na een aantal kilometers klimmen ondertussen op de twee
achterblijvers. Toen die maar niet opdaagden reed Norbert terug naar
beneden om hen te gaan zoeken. Van de twee echter geen spoor meer te
bekennen in gans Maulaucène.
Er zat voor Norbert dus niets anders op dan de klim voor de tweede
keer aan te vatten, dit keer tot boven, in achtervolging op de vier die voor
hem reden.
Op de top van de Ventoux werden de traditionele foto's genomen en daarna reden ze
dus met vijf verder
via Sault en
St-Trinit tot in Revest-du-Brion (km 98) waar de mannen die de
Ventoux niet hadden beklommen op hen zaten te wachten.
Deze twaallf zaten daar ondertussen reeds geruime tijd op een
schaduwrijk terras te genieten met een paar koele pintjes.
PS: we hadden op dat terras (met 12 man) twee keer iets gedronken, en kregen een
derde pint
gratis aangeboden door de sympathieke bazin.
Nadat de 5 afgepeigerde Ventouristen daar ook waren bekomen van hun
inspanningen vervolgden we onze weg naar ons hotel in
St-Etienne-les-Orgues, 30 km verder, gelukkig grotendeels in
lichtdalende lijn.
Niemand die op dat moment iets wist van onze twee vermisten en ook toen we
in ons hotel aankwamen nog steeds geen spoor van hen...
Guy en Edy C waren ondertussen op de dool ergens ten zuiden
van de Ventoux toen er plots een auto naast hen stopte met Franse
nummerplaat. "Qu'est ce qu'il se passe maintenant?" vroegen ze zich
af toen de chauffeur dan ook nog uitstapte en hen aansprak in het Vlaams...
Die chauffeur was René Beosier, een ex-clublid woonachtig in
Denderhoutem, die daar toevallig in de streek
op vakantie was met zijn vrouw Solange en die toevallig nét op deze
zaterdag en nét op dàt uur van de dag op die bepaalde plaats passeerde
tijdens een uitstapje per auto. Onze twee verdwaalde fietsers kenden René
niet en René op zijn beurt, kende noch Guy, noch Edy C.
Het was enkel en alleen doordat zij die dag, gelukkig voor hen, beiden een
clubtrui droegen met Meubelen
Lucas erop dat ze werden herkend als mannen van onze club.
Na van hun verbazing te zijn bekomen besloot de barmhartige René zijn
plannen om te gooien en ons dolend en bijna uitgedroogd duo naar Hotel
St-Clair in
St-Etienne-les-Orgues te voeren, een dikke 80 km verder.
Gelukkig was zijn huurwagen een 'break' waar niet alleen onze twee mannen,
maar ook hun fietsen in konden.
PS: René Beosier had pech gekregen met zijn eigen wagen en reed daardoor
met een vervangwagen met Franse nummerplaat. En die auto was dan toevallig
ook nog een grote 'break'.
Wij hadden ondertussen in ons hotel reeds een uitgebreide apéro gehad en
gingen net aan tafel voor het avondeten (buiten op het terras aan het
zwembad), toen we de volgepropte auto met
René, Solange, Guy, Edy C én twee koersfietsen daar zagen arriveren.
Iedereen uiteraard opgelucht en ook wel zeer verbaasd over de
ongelofelijke samenloop van
toevalligheden die ons duo hadden gered.
Als beloning boden we Rene en Solange uiteraard aan om daar
met ons te blijven eten, wat ze dan ook graag deden. We beleefden er met
zijn allen dan ook nog een mooie avond, met veel herinneringen aan vroeger...
Na het eten moesten René en Solange dan ook nog in het donker
80 km over smalle bochtige wegen terugkeren naar hun verblijfplaats ergens
in de buurt van de Ventoux. Gezien er niet al te veel mazout meer in
hun tank zat, was er even paniek dat ze het niet zouden halen, maar gelukkig
zijn ze zonder problemen terug geraakt.
Eind goed, al goed... en wie zei daar ook alweer dat
toeval niet bestaat?
Foto hieronder: de zeven bij de splitsing op km 23 richting Ventoux...
